Пред четири дена спортската јавност ја потресе веста за смртта на Бобана Величковиќ Момчиловиќ (30) , олимписки репрезентативка и шампион на Европа во стрелаштво. Таа почина 20 дена по породувањето.
Длабоко потресен, нејзиниот сопруг Мирослав Момчиловиќ за српски „Курир“ раскажа низ што поминала неговата Бобана од почетокот на јуни до сега.
– Таа беше сè во мојот живот, искрено не можам да зборувам за тоа во овој момент. Сè што имавме, имавме заедно. Бевме заедно на скоро сите натпреварувања. Тоа е една од оние љубови за кои се зборува … Очекувавме дете, а Вукашин остана да ми биде сеќавање на Бобана. Ја гледам Бобана во него, излишно е да кажам нешто друго. Тоа е најмногу што остана од неа, тоа е мојата мисија што треба да ја извршам во текот на животот. Сè друго отиде со неа – едвај изговора Мишо.
Тој раскажа и како течеле настаните поврзани со породувањето и деновите потоа.
– Бобана имаше доктор по свој избор кој ја водеше бременоста. Неговото име е Зоран Рошко и тој е доктор во приватната поликлиника „Ѓоковиќ“ и Општата болница во Зајечар. Можам да кажам дека таа искрено му веруваше. Раѓањето беше извршено на 1 јуни со царски рез и се слушнавме веднаш по раѓањето. Ми рече дека детето има глава на мене, дека толку успеала да види. Ми рече дека е уморна и дека ќе спие. Следното утро се јавив кај докторот затоа што се исплашив дека ја нема да ми се јави и тој ми рече дека има висок крвен притисок. Ми беше кажано да донесам магнезиум во болницата наутро, затоа што немале, а нејзе ѝ беше потребен – раскажува Мирослав и додава:
– Следното утро дојдов во болницата и тој ми рече дека добиле магнезиум и дека Бобана влегла во еклампсија. Кога ми кажа за еклампсијата, веднаш прочитав што е тоа и многу се исплашив, се вратив кај лекарот и сакав да обезбедам превоз до Белград. Тоа беше уште вториот ден од престојот во болницата во Зајечар, околу 10 часот наутро, му реков дека сакам да оди во Белград затоа што ќе ја примат каде било. Кога ме прашаа за магнезиум, бев загрижен затоа што нејзината бременост беше со висок ризик затоа што таа беше дијабетичар. Но, лекарот ме увери дека сè е под контрола, дека тој веќе имал илјадници вакви случаи. Повторно се вратив во попладневните часови и се уште не се слушнав со Бобана, обезбедивме транспорт со хеликоптер заради ризикот, но тој сепак ме увери дека сè е добро и дека не треба да се грижам. Во наредните денови, Бобана остана во Зајечар.
– Се слушнавме двапати, трипати. Секогаш прашуваше за детето, а јас сакав да ја заштитам од стресни ситуации. Ми изгледаше прилично збунето, разговараше со мене, ја видов, дури и влегов во одделот кога беше во состојба што не можам да ја опишам. Потоа, се чинеше во ред, но се пожали на главоболка, за што се пожали и на денот на породувањето. Ми беше кажано дека имала два удари предизвикани од еклампсија таа вечер, нешто како епилептички напади, а во документацијата стои „неколку“. Продолжив да прашувам и да инсистирам да ја пренесеме во Белград, но постојано добивав одговор од докторот дека сè е под контрола и дека нема потреба. Слушнав и од некои други лекари кои ми рекоа дека треба да се испрати таму, но дека институцијата во Зајечар не може да го стори тоа како што треба. И не ми беше дозволено да направам вакво нешто самостојно, додека лекарот на Бобана постојано го одбиваше мојот предлог за префрлање во Белград. Немаше проблем таа да биде примена во болницата во Белград … Но, тој постојано ми велеше, сè ќе се реши за еден ден, за два … Ништо страшно. Брзо ќе ги тргнеме конците, па ќе си оди дома со бебето- објаснува Мирослав.
