Ова фасцинантно средство за комуникација беше создадено пред повеќе од 400 години. Бидејќи селото се наоѓа на многу недостапен терен, пренесувањето на пораката до други селани беше многу тешко. Затоа селаните чувствуваа потреба од алтернативен начин на комуникација.
Тие ваквиот начин на комуникација го нарекуваат „јазик на птици“ или „куш дили“, а самото име на нивното село Кушкој значи „село на птици“.
Инспирирани од песните на птиците, тие почнаа да свиркаат слогови на турски зборови. Мештаните го користеле овој начин на комуникација за да се информираат едни со други за странците што минуваат низ селото, да се прашаат едни од други за помош или едноставно да испратат до некого покана да се дружат со чај. Со текот на годините, нивниот свиркачки јазик се разви толку многу што почнале да составуваат сложени реченици, па дури и да разговараат со свирежи, иако во меѓувреме сите научија турски јазик.
Ако ги прашате денес зошто комуницираат со свиркање и не „нормално“, тие нема да ви дадат одговор. Тие само велат дека имаат свои причини за тоа и затоа ги бојкотираат обичните разговори. Бидејќи свирежот се слуша на оддалеченост од еден километар, доколку лицето што ја прима пораката е подалеку, некој секогаш ќе биде доволно љубезен да го пренесе свирежот – сè додека пораката не ја достигне својата цел.
Електрична енергија пристигна во Кушкој дури во 1986 година, а тоа време, помладите жители веќе го напуштија селото во потрага по подобар живот во развиените градови. Денес во селото живеат претежно постари лица. Мобилните телефони веќе се појавија во селото, но луѓето сè уште бараат да комуницираат пред другите со свирежи.
Мештаните, згора на тоа, секоја година организираат фестивал кој промовира јазик на свиркање, а во исто време се обидуваат да го промовираат јазикот кај помладата популација, како и да развиваат туризам што значително придонесува за економијата на селото.