Главната медицинска сестра на одделот за инфективни заболувања во Лесковац, Сузана Митровиќ (50), која ги лекувала пациентите, сама станала ковид пациент.
Досега третирав пациенти со коронавирусна инфекција, а потоа и сама легнав во кревет во одделот за инфективни заболувања за да ме лекуваат од овој, во моментов најопасен вирус на планетата, за кој нема лек, вакцина и за кој не знаеме ништо – беа првите зборови за српски Курир на Сузана Митровиќ ( 50) од Лесковац, главната медицинска сестра на инфективното одделение на Општата болница во Лесковац, која поминала низ пекол и дури неодамна започнала повторно да работи, откако се борела за сопствениот живот.
Таа преживеа вистинска филмска приказна, и како што вели самата, во еден момент сè и се чинело како да се случува целата ситуација на некој друг а не на неа. Од почетокот на епидемијата на ковид во Србија, таа се грижела за секој пациент, се чувала од инфекцијата, но:
– Почувствував мачнина. Го чувствував тоа и порано затоа што имам дијабетес и висок крвен притисок. Бев на работа. Гадење не запре. Ме тестираа за ковид. Ми зедоа брис од грлото и носот на тест за PCR. Почнав да се потам истиот ден, но се надевав дека сум во ред. Се додека не пристигнаа резултатите од тестот – не сум добро, јас сум позитивна! Ми рекоа да ја напуштам работата, иако белите дробови и срцето ми беа добро на снимањето. Беше шок! Почувствував страв за сопствениот живот. Јас припаѓам на ризичната група кога станува збор за ковид – вели таа храбра жена.
Сè ме болеше
Како што додава, отишла дома и се чувствувала слабо.
– Сè ме болеше. Секоја коска и мускул. Влегувам и ја кажувам веста на сопругот. Тој мораше да се изолира, а јас се изолирав од него на почетокот на епидемијата. Бев во посебна просторија. Кога ќе излезам во дневната соба, ќе облечав маска. Од тој ден, тој почна да ми доставува храна пред вратата на мојата соба. Не му дозволив да влезе. Добив треска, која траеше наредните два дена. Исто така, се чувствував како срцето ми се гуши и силно бие. Малаксаност. Грлото малку ме болеше и носот ми беше затнат, но траеше вкупно шест дена – ги опишува таа деновите дома.
Доаѓа четвртиот ден. Сузана оди на преглед на белите дробови и тест на крвта. И веќе не излегува од болница.
– ЦРП, параметар од крвта што укажува на инфекција, е зголемен, ренгенот на белите дробови покажува билатерално воспаление на овие органи и бронхија. Веднаш ме испратија на скенер, во кој се покажа „млечно стакло“ во белите дробови, оштетување од вирусот. Ме ставија во мојот оддел. Ги сменивме улогите. Сега легнав во кревет да ме лекуваат. Јас добивам хлорокин, хемомицин и друга терапија. Во собата имаше петмина – вели таа.
„Си одиш дома”
Стравот започна да ја крева главата, вели таа, но бев оптимист.
– Моите колеги ме лекуваат. Во скафандери. Се потат. Многу се плашев да не завршам на кислород и на респиратор. Постојано ми ја мереа заситеноста на кислородот во крвта. Кога ставаат пулсен оксиметар на мојот лев прст, резултатот е секогаш полош. Тогаш само дадов десен. Секогаш беше подобро таму. Но, секундите за читање на резултатите што ве одделуваат од кислородот и респираторите не можат да се опишат. За среќа, не бев на кислород. Се подобрував. Поминав десет дена на лекување. Постара, неподвижна жена беше со нас. Медицинските сестри ја негувале, ја хранеле, и давале терапија. Бидејќи можев да станам, ја хранев и неа – опишува Сузана.
– „Си одиш дома“, беше реченицата на моите колеги на 10-тиот ден. Глас викаше среќно во мене: Готово, готово е! Едвај ја чекав отпусната листа. Ги спакував торбите. Само да излезам низ таа болничка врата. Мојот сопруг вели дека не може да дојде по мене, јас велам: „Не е важно, ќе трчам ако треба да се вратам дома!“ Таксито беше пред портата на болницата. Седнав во него за да ме одведат дома, но и во нов живот. Јас се сменив. Сега го разбирам ужасот на секој пациент кој оди во кревет за да се лекува од коронавирус – заврши таа.
извор: Курир.рс