Жан Н, државјанин на Северна Македонија, денеска се обидел да се самоубие полевајќи се со бензин и се запалил бидејќи работници дошле да ја урнат бараката во која живеел со мајка му. Откако работниците го изгаснале пожарот со ПП машина, несреќниот млад човек отишол во продавницата на километар да моли за помош!
Како што дознава „Блиц“ од работниците на градилиштето кај оваа касарна, Жан и неговата мајка имале право на владение, но морале да бидат иселени бидејќи бараките во кои живеат се наоѓаат на градилиште на станбен комплекс.
– Сакавме легално да ги иселиме, но немаа каде да одат – вели тој и додава дека мајката на несреќниот маж во еден момент ги гаѓала со камења.
Ситуацијата брзо ескалирала и поради очајот од тоа да остане бездомник, Жан Н. се полил со бензин и се запалил!
Работниците кои дошле да ги иселат со себе понеле и ПП машина, најверојатно затоа што Жан претходно се заканувал дека ќе се самозапали, а веднаш откако го сторил тоа, го изгаснале пожарот на неговото тело!
Несреќниот и тешко повреден маж отишол сам на километар до првата продавница и ги молел работниците за помош.
– Тие работници на градилиштето дојдоа пред нивната барака со секира, пила и ПП машина. Веднаш бил изгаснат кога се запалил, но сепак се здобил со страшни повреди. Кожата му висеше од рацете… – велат шокираните вработени во продавницата.
Како што велат, Жан го познаваат од порано бидејќи од неговото раѓање живее во таа барака.
– Ја спомна мајка си, беше избезумен. Повикавме брза помош да го земе и истрчавме до бараката да видиме што е со неа. Но, за среќа, таа беше добро – велат тие.
Како што велат, знаеле дека тој и неговата мајка морале да се иселат од касарната каде што живееле повеќе од 30 години.
-Овде од раѓање живее сосед, Македонец. Имале станарско право, но тој барал пари, а инвеститорот не сакал да му ги даде… Неколку пати се заканувал дека ќе го запали… Сега тоа ветување го одржа – додаваат оттаму.
Жан бил пренесен во Ургентниот центар со ужасни изгореници, а шокираната жена, мајката на Жан, кратко рекла: „Се е уништено“.
Таа лежела на земја и плачела. За синот не можела ништо да каже, а за бараките во кои живееле додала: „Пред некој ден демолираа помошни објекти, кујната и бањата. Утрово дојдоа и рекоа дека нема да не допираат. После половина час се појавија и почнаа да демолираат. Да не излезевме ќе бевме убиен