Белграѓанката Ана Исаиловиќ, која пет и пол години живее во кинескиот град Венжу со сопругот и ќерката, за Блиц.рс ги пренесува своите искуства, кои покажуваат како кинеската држава успеа да се справи со коронавирусот.
Ана дошла во Венжу, во септември 2014 година со сопругот. Таа се вработила како наставник по англиски јазик во градинка.
– После една година, сменивме работни места и почнавме да работиме во училиште на англиски јазик или популарно зборувајќи во центар за обука. Ние работиме во овој центар за обука веќе 4 и пол години. Нашите кинески колеги се грижат за нас и се чувствувавме толку безбедно овде што дури и решивме да останеме кога дознавме дека сум бремена. Ќерка ми е родена во овој град, па кога и ако се преселам, Венжу ќе биде засекогаш во најубавото сеќавање и сигурнаа сум дека ќе се вратам во него – ја започнува исповедта за „Блиц“ Ана Исаиловиќ.
Таа вели дека за прв пат слушнала за вирусот во декември 2019 година. Потоа, една од групите на wechat (платформа слична на WhatsApp) спомна дека маж бил заразен со нов вид вирус во градот Вухан.
– Во тоа време воопшто не обрнував внимание на вестите, не ми изгледаше важно. Потоа, на почетокот на јануари, мајка ми, ми ја испрати истата wechat врска во врска со веста дека вирусот се појавил и таа ме праша дали сум слушнала за тоа. И реков дека сум, но дека никој не го спомна вирусот после таа првична врска, па затоа веста ја сметав за безначајна затоа што бев убедена дека во меѓувреме ги прочитав информациите дека некој веќе бил излечен. Случајно, на 13-ти јануари не летавме на Филипините, бидејќи неколку часа пред нашиот лет, вулканот се активираше во Манила и моравме да останеме во Кина. Три недели одмор. Талкавме низ градот, сè изгледаше нормално. Нешто околу 17 јануари, дознаваме за вирусот: два случаи во нашиот град, 17 смртни случаи во Вухан и околу 200 случаи низ Кина. Сметавме дека „Нашиот Венџоу е во ред, нема простор да се паничи, ќе биде добро“ – вели Ана.
Сепак, како што изминуваа деновите, бројките во Венжоу почнаа да се зголемуваат и бројот на случаи низ Кина да се зголемува.
– Околу 21 јануари, почнав да гледам повеќе луѓе кои носат маски низ целиот град и почнав да ја мерам температурата на влезот на супермаркетите и трговските центри. Не можевме да најдеме маски никаде. 24 јануари беше новогодишната ноќ. Тој последен пат прошетавме за последен пат да гледаме огномет. Еден ден или два дена подоцна, беше воведен карантин. Отпрвин не смееше да се влегуваво ниту еден објект без маска и луѓето насекаде ја мереа нивната температура. Кога бројот се искачи на околу 60 случаи, целиот градски сообраќај беше прекинат и само еден член на домаќинството беше во можност да излегува на секои два дена за да обезбеди неопходни работи, и тоа задолжително со маска. На секое домаќинство му беше даден картон во форма на пасош на кој се напишани датумите, името, бројот на станот и адресата. Денот кога ќе излезете, се заокружува полето и така тие знаат кога сте надвор и кога нема да ве пуштат – објаснува Ана и додава:
– Само главниот влез работеше и имаше безбедност. Секоја мала улица беше исполнета со привремени sидови и не можеше да се оди таму каде што посакувате, туку само по патот кој го одредила полиција. На аголот на секоја улица имаше шатори со луѓе што ја мереа температурата на минувачите. Значи, ако сакате да купите, мора да поминете низ 5-6 температурни проверки, дури и да стигнете на пазарот. Беа затворени сите трговски центри, сите кафулиња, сите ресторани и сите барови. Супермаркетите работеа скратено, од 12 до 20 часот, а во 10 часот започна полицискиот час, кој траеше до 6 часот наутро. Само аптеките работеа со полно работно време. Сè што зборувам, е точно за мојот град. Секој град и секоја провинција е тука сам по себе – забележува Ана која вели дека строгиот карантин траела околу две и пол недели.
„Се чувствувавме како да сме некои зомби кои одат и јадат луѓе“, се шегува сега Ана.
Се разбира, имало прекршувања на правилата, но таа вели дека ова биле мали инциденти. На пример, чувар на служба дозволило некое лице да помине без евиденција, а потоа се случува смена на обезбедувањето, а другата смена не дозволува некое лице да влезе во неговиот стан, па настанува расправија.
– Секако, од оправдана причина, ако некој се случи да излезе еден ден, а следниот ден требаше повторно да одат на лекар или, на пример, бремени жени за редовен преглед, тогаш се излегувало во пресрет – се сеќава Ана и потенцира дека таа и нејзиното семејство строго се придржувале кон правилата.
За време на најстрогиот карантин, градските власти воведоа друг вид помош – градот беше патролиран од специјални амбулантни возила.
Во средината на февруари, тие започнаа да ги симнуваат импровизираните sидови и отвораат улици, но сè постепено.
– Прво, петте најважни градски автобуски линии беа ослободени за сообраќај, потоа метро и, конечно, трговски центри. Во Кина, сегашната состојба е стабилна, дури имавме ден без нови случаи во Хубеи. Но, она што сега Кина се бори со сега, се таканаречени случаи на увоз, односно Кинези и странци кои доаѓаат од Европа и други континенти назад во Кина кои го имаат вирусот.
извор: Блиц.рс