Некои од 15-те повредени се уште се во исклучително тешка состојба, а некои можеа да сведочат.
Додека Марко Баковиќ, сопругот на починатата Антонела Баковиќ, која беше убиена при слетувањето на автобусот од надвозник во близина на Венеција, се опоравува во болнички кревет од сериозните повреди со кои се здоби во истиот автобус на смртта, италијанските инспектори посетуваат пет венецијански болници каде се сместени преживеаните.
Некои од 15-те повредени сè уште се во многу тешка состојба, а некои сè уште можеа да сведочат, за да го опишат она што го паметат од вторникот вечерта во 20:00 часот кога буквално им се преврте целиот живот.
Со повеќе модринки по телото, додека го стегаше мобилниот телефон во раката, кој моментално е единствениот контакт со семејството на болничкиот кревет откако татко му го загуби животот во автобусот на смртта, Александар Ломакин (38) многу емотивно ги раскажува моментите. на ужасот и она што следеше.
– Бев на патување со татко ми Васил, поминавме многу доцна во Венеција и наеднаш се се сврте. Слушнав ненадеен удар како земјотрес. Земјата попушти под нашите нозе и наеднаш се најдов опкружен со мртви тела, насекаде крв, повреден… Во есента се обидов да се заштитам покривајќи ја главата со рацете. Ударот беше пресилен, автобусот паѓаше без никаква контрола откако нагло се сврте надесно и не ми е јасно како се случила несреќата од прва. Чудо е што сум жив – вели Ломакин за италијански Ла Нуова, свесен дека за истражителите неговото сведочење ќе биде од големо значење, како и на сите останати преживеани.
За смртта на татко му дознал дури по 12 часа. Заминал на патување во Италија со својот татко за да ги ослободи мислите од ужасите што ги доживеале во Украина.
– Го избравме кампот Ху во Маргера за сместување бидејќи можевме да поминеме денови на море и да посетиме уникатен град во светот. Психологот во болницата беше присутен кога ми кажаа дека татко ми починал. Тоа е вест што не може да се „свари“, јас сум во депресија. Она што сакам на крајот на краиштата е да дознаам што всушност се случило. Сакам да знам кој е одговорен – заклучи разорениот Ломакин со солзи во очите, повторувајќи дека секој што претрпел загуба мора да добие одговор на прашањето зошто дошло до несреќата и зошто загинале толку луѓе.