Пол Александар имал само шест години кога му била откриена детска парализа. Тоа било летото 1952 година. Во истиот момент, момчето било ставено во сандак наречен „вештачки бели дробови“, во кој останало повеќе од 70 години.
Тие години детската парализа однела безброј жртви. Повеќе од илјада луѓе починале, додека многу од нив останале неподвижни. Поради недостиг од технолошки напредок во медицинскиот свет, најдобриот начин за борба против оваа болест било нешто што се нарекувало „железни бели дробови“.
Александар имал само шест години кога влегол дома жалејќи се дека не се чувствува добро. Мајка му веќе знаела за што станува збор. Медицинските работници ја советувале да го лекува детето дома, бидејќи тогаш веќе немало место во болниците.
По пет дена, момчето ги изгубило моторните функции. Неговата способност за дишење постепено опаѓала. Тој паднал во еден вид кома и се разбудил во „железните бели дробови“, опкружен со медицински работници и со ограничено движење.
Во тој ментален сандак Пол живее до ден денес.
Тој е парализиран од вратот па надолу, но тоа не го спречило да живее и никогаш да не се откаже.
На прашањето на новинарите како ги поминува деновите, Паул вели:
„Правам сè исто како и нормалниот свет: кога ќе се разбудам, ми ги мијат забите, појадувам, се бричам и се мијам, читам, гледам телевизија, сликам…“
Паул со години користи штипалка со која управува со помош на забите. Со таа штипалка држи четка и бои, ги врти страниците од книгите, користи компјутер…
Кога ќе го погледнат, многумина мислат дека тој е најнесреќниот човек на планетата, но Пол Александар е всушност еден од среќниците кои успеале да ја преживеат детската парализа. И покрај железните бели дробови, многу деца не преживеале во тоа време.
„Никогаш не се откажав, ниту некогаш ќе се откажам“, вели овој необичен човек.