Во постхумно објавената книга „Сакај ме повеќе од се на светот“, која во февруари ќе ја објави „Бука“, Мира Фурлан опишува трауматичен настан во нејзиниот живот.
„… Една зимска ноќ се истуширам во Цитеовата заедничката бања. Оставив водата да падне врз мене по цел ден одење по улиците и размислување за мојот осамен живот без пристаниште. Очите ми се затворени. Уживам во топлата вода на мојата кожа.
Одеднаш некој ме фаќа за раменици. Ги отворам очите, до мене под туш е голем, гол маж. Јас врескам и го туркам надвор. Се обидува да ме совлада, но мојот плач го избрка и ме пушто. Бегам од тушот. Трчам на улица обидувајќи се да го покријам моето голо, влажно тело со мала крпа што успеав да ја грабнам во последен момент во тушот. Слушам како човекот вика по мене: „Tu es une raciste! – реченица идентична со онаа што некој црнец ја извикуваше по мене во Амиен, на едно од моите соло патувања низ Европа. Исто така, како и досега, имам силен нагон да трчам по мажот, да го запрам и да му објаснам дека моето бегство не е резултат на мојот расизам, туку незаинтересираност да се ебем со сосема непознат тип под туш во универзитетската заедничка бања.
Доста интересно, но овој инцидент особено не ме повреди, скрши или понижи. Наместо тоа, го сметав за уште една авантура, уште една опасна ситуација која многу паметно успеав да ја избегнам.
Бев повеќе загрижен за можноста насилникот погрешно да го сфати моето бегство како израз на мојот расизам. Тоа обвинување изгледаше потешко да се поднесе од самиот напад. Можеби затоа што никогаш не мислев дека сум во вистинска опасност. Се чувствував непобедливо. Сите овие опасни ситуации беа само интересни приказни, драми или филмови покрај кои поминував.
Веќе сум се сретналасо (можно) сексуално насилство претходно. Кога имав шеснаесет години, среде бел ден одев по улица во Загреб. Две големи раце наеднаш ѕирнаа низ вратата, ме зграпчија со зачудувачка сила каква што досега не сум сретнала и ме вовлекоа во темна зграда. Невидлива личност ме држеше цврсто во темниот пролаз. Двајцата момци разговараа за тоа што ќе прават следно, спомнувајќи празен стан на катот. Моќта на стисокот беше сосема ново искуство за мене. Јасно разбрав дека бегството не е можно.
Потоа се исклучив и се издигнав над сцената, гледајќи ја рамнодушно. Момците станаа нервозни. Тие не можеа да разберат зошто не се карав и не врескав. ‘Погледни ја’, рече еден. ‘Чудна е’, ‘Премногу е чудна’, рече друг. ‘Ајде да одиме. Воопшто не е забавно’. И ме ослободија. Варијација на таа сцена се случи две години подоцна, кога јас и мојата пријателка Катја се враќавме дома по една ноќна проба во Академијата. Наеднаш се појавија двајца момци и почнаа да не малтретираат. Катја вресна и удри еден, пцуејќи ги. Но, јас, навистина чудно се однесував, му пријдов на еден од нив, љубезно се насмевнав и учтиво го замолив да престане. Катја се колне дека мојот избор на зборови бил вака (не се сеќавам на тоа): ‘Ве молам оставете не на мир. Ветуваме дека ќе бидеме добри девојки. Никогаш повеќе нема да го направиме тоа’. (Што да правиме повторно? Одиме по улица?) И повторно реакцијата беше чист шок затоа што бев ‘чудна’. Насилниците изгубија интерес, а ние се ослободивме од нив.
Тоа што сум ‘чуден’ не ми помогна многу години подоцна, муабетот и пиењето во нечиј стан после претстава. Одеднаш завршив сама со човек кој едвај го познавав, човек од друг град, многу позната јавна личност. Каде се сите други? Каде отидоа? Ме зграпчи со страшна сила. Ме фати за колено додека ги држеше двете раце над мојата глава. Се чувствував целосно беспомошно. Ми ја покри устата со раката за да не врескам. Односот заврши за неколку секунди. Можеби неговата брзина ме спаси да не бидам преплашена од нападот. Мојот ум не можеше да го следи. Се беше готово пред да можам да сфатам што се случило. Бев запрепастена и без зборови. Тој исчезна следната секунда. Јас, пак, трчав низ улиците на Загреб до дома, повеќе шокиран од дрскоста отколку од длабокото насилство. За момент помислив да одам во полиција, но решив да не одам. Знаев дека полицајците значително ќе си намигнуваат, мислејќи: ‘Курва. Таа го доби она што го заслужи’“.